Homeopatia to forma medycyny niekonwencjonalnej, w zastosowaniu której chory otrzymuje bardzo małą dawkę leku, jaka u zdrowej osoby wywołałaby objawy choroby. Substancje używane w preparatach leczniczych są łatwe w użyciu, bezpieczne w stosowaniu, a ich przygotowywanie odbywa się na zasadzie rozcieńczania i wstrząsania1.
Główne zasady klasycznej homeopatii to:
Zasada podobieństwa (similia similibus curantur): Mówi, że podobne należy leczyć podobnym. Ta sama substancja, która wywołuje w dużych stężeniach objawy choroby, może w bardzo małych dawkach (po ultrarozcieńczeniu) je niwelować. Na przykład, wymiotnica lekarska, która w dużych ilościach powoduje wymioty, mdłości i ślinotok, może być użyta jako lek homeopatyczny na niestrawność, nadmierne wydzielanie śliny oraz silne wymioty1.
Teoria sił witalnych: Hahnemann twierdził, że aby odzyskać zdrowie, nie wystarczą same leki, ale człowiek powinien uwolnić swoją energię duchową, którą ma w sobie i która pozwala uzdrowić własny organizm1.
Indywidualizm: Homeopatia uwzględnia indywidualne cechy pacjenta, a nie tylko objawy choroby. Leczenie jest dostosowane do konkretnej osoby.
Zasada minimum: Leki homeopatyczne są stosowane w bardzo małych dawkach, aby minimalizować ryzyko działań niepożądanych.
Historia homeopatii sięga lat 1755-1843, kiedy to niemiecki lekarz Samuel Hahnemann zapoczątkował tę metodę. Jego badania i eksperymenty doprowadziły do opublikowania książki “Organon der Heilkunst” w 1810 roku, która stała się podstawowym źródłem wiedzy dla homeopatów na świecie1. Choć homeopatia jest kontrowersyjna, ma zarówno zwolenników, jak i przeciwników, a jej skuteczność wciąż budzi spory, jest nadal stosowana przez wielu pacjentów na całym świecie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz